Część widzów może się poczuć oszukana przez "Komunę" Vinterberga. Film, który zaczyna się od lekkiego i zabawnego zbierania ludzi do wspólnego mieszkania nagle wycofuje się z historii o trudach życia z innymi, by zrobić miejsce dramatowi jednej kobiety.

Wyjątkowo ciekawy temat, poruszający problem, który nadal dotyka wielu Japończyków obecnie znajdujących się w podeszłym wieku, okazuje się też być głównie wyzwalaczem smutnych emocji.

Tu dostajemy nie dość, że przeciętny scenariusz, to jeszcze w żadnym stopniu nie rozwijający uniwersum ani dynamiki między postaciami. Stawiam, że na przestrzeni czasu to będzie ta część, którą można będzie pominąć i nic nie stracić.

"Special Correspondents", najnowszy film Rickiego Gervaisa, czyli człowieka, który dał nam The Office i Karla Pilkingtona, trafił niedawno na Netfliksa. Niestety zasila nie bibliotekę produkcji, dla których warto subskrybować serwis, a ich piwnicę z marnymi komediami, w tym tymi sygnowanymi nazwiskiem Sandlera.

Bardzo mi się to tempo spodobało, ale oczywiście miałem obawę, jak długo uda się je utrzymać. No i niedługo. Pierwsza wspólna akcja to długie bieganie między budynkami i strzelanie do jakichś randomowych, niezgroźnych kitowców. Rytm zostaje złamany i już się nie podnosi do końca filmu.

To, co naprawdę sprzedaje ten film, to sposób podania. Wczasowiczom reżyserka wycięła jakiekolwiek poczucie humoru - każdą bzdurę wszyscy traktują z wyjątkową powagą, a rozmowy to miks czegoś między dziecięcymi sprzeczkami a spotkaniami biznesowymi.

Wasza satysfakcja z seansu zależy od waszego podejścia do takiego zagadanego filmu kostiumowego. Jeśli potrafią was rozbawić angielskie figury z wysokich sfer porównujące poważnym tonem swoje niewdzięczne córki do Ameryki, to powinniście się czuć jak w domu.

Polska produkcja Kuby Czekaja nie bawi się w półśrodki, co widać od pierwszych sekund. To naprawdę oryginalny film o dorastaniu - tym fizycznym, obleśnym, które wierci głowę natrętnymi erotycznymi myślami.

Fabuła żywcem wyciągnięta z gry - budzisz się na stole operacyjnym i nie pamiętasz kim jesteś. Wpadają jacyś kolesie i zabierają ci dziewczynę. Chwytaj więc pistolce w łapy i strzelaj biegając po ponad 10 fotorealistycznych lokacjach, by uwolnić swoją lubą.

Moim częstym przytykiem do dokumentów jest fakt, że kamera zmusza ludzi do kreowania swojego wizerunku. Tu ten fakt jest atutem - mordercy próbują zachowywać zimną krew, chcą wypaść dobrze i wiedzą, że najgorsze co mogą zrobić, to przerwać wywiad. Są uwięzieni w filmowych kadrach.

"Bóg nie umarł 2" ponownie pokazuje nam świat, w którym chrześcijanie stanowią jakieś 10% populacji Ameryki, a ateiści, czyli w sumie według logiki serii ludzie nienawidzący Boga, to opresyjna większość.

To jest film, który zwyczajnie sprawia wrażenie pilota. A w przypadku kinowej produkcji ciężko bronić braku mocniejszego, fabularnego spoiwa w tym zbiorze mniej i bardziej zabawnych scenek ze znanymi osobami.

Ważne, żeby przed pójściem zrozumieć, że "Carol" to historia miłosna. Po prostu.

Charlie Kaufman, jak sam twierdzi, odmawia pokazywania innej perspektywy niż perspektywa postaci, o której opowiada. Charlie brzmi jak mój człowiek. Ja do kina chodzę głównie po to, by spojrzeć przez chwilę na świat cudzymi oczami.

Żadna agentka w filmie nie może się też obejść bez gadżetów - wybuchające długopisy zastępują im szminki z łaskoczącym gazem oraz specjalne kaski, które nie rujnują fryzur!

"Moje córki krowy" to raczej taka filmowa wesoła laurka o tresci "trzymaj się", którą daje się smutnym ludziom na stypie. I tyle samo w niej niestety wartości.