Twórcy próbują znaleźć złoty środek, który sprawi, że widz poczuje się z jednej strony biegły w zwierzęcej komunikacji, a z drugiej nie odniesie wrażenia, że mu się wciska kit.

Widziałem 85 filmów z 2024 roku. Pozwólcie, że opowiem Wam o moich dziesięciu ulubionych! Poza tym przy okazji przyjrzymy się też, jak wyglądały wyniki Box Office.

“Światełko w tunelu”, “Cisza przed burzą” i “The End” to moje trzy polecajki filmowe z piętnastej edycji American Film Festival.

Delikatność głosów, tempa, światła i muzyki tak pięknie współgrają, że nie zauważam tego, co być może szwankuje.

Dawno nie widziałem takiego marnotrawstwa kinetycznej energii, jak w "Smoku Diplodoku". Wszyscy ciągle tu krzyczą i pędzą od sceny do sceny z tymi swoimi pustymi spojrzeniami, ale nic nie ma znaczenia.

Bardziej niż Polskę widzę w filmie Radu Jude historię, którą opowiadamy sobie nawzajem na temat Polski.

"Substancja" to koncentrat dla oczu i oszu. Pozbawiony subtelności, jednowymiarowy w smaku, ale niepozwalający się za to skrytykować, bo pali w język do odrętwienia.

W tej trwającej dwie i pół godziny kobyle pozostajemy w świecie przytłaczającego lęku, ale tym razem stan ten przedstawiony zostaje jako symptom "czucia bardziej", które jest tak cenne, że nie możemy pozwolić przyszłościowej technologii nas z niego ogołocić.

W "Royal Hotel" najbardziej przerażający są nie tyle po prostu mężczyźni, jak wydają się sugerować niektóre opinie, co pijani mężczyźni.