Delikatność głosów, tempa, światła i muzyki tak pięknie współgrają, że nie zauważam tego, co być może szwankuje.

Dawno nie widziałem takiego marnotrawstwa kinetycznej energii, jak w "Smoku Diplodoku". Wszyscy ciągle tu krzyczą i pędzą od sceny do sceny z tymi swoimi pustymi spojrzeniami, ale nic nie ma znaczenia.

Bardziej niż Polskę widzę w filmie Radu Jude historię, którą opowiadamy sobie nawzajem na temat Polski.

"Substancja" to koncentrat dla oczu i oszu. Pozbawiony subtelności, jednowymiarowy w smaku, ale niepozwalający się za to skrytykować, bo pali w język do odrętwienia.

W tej trwającej dwie i pół godziny kobyle pozostajemy w świecie przytłaczającego lęku, ale tym razem stan ten przedstawiony zostaje jako symptom "czucia bardziej", które jest tak cenne, że nie możemy pozwolić przyszłościowej technologii nas z niego ogołocić.

W "Royal Hotel" najbardziej przerażający są nie tyle po prostu mężczyźni, jak wydają się sugerować niektóre opinie, co pijani mężczyźni.

Odkrywa przed nami swoje kolejne karty bez zaskoczeń - używa bowiem podstawowej talii.

Shyamalanowi jak zwykle nie brakuje pomysłów, ale dyscypliny jak najbardziej. Jeśli coś wymyślił, to dla niego jest to z automatu wiarygodne.

Aster stworzył thriller psychologiczny obejmujący widza kompletnie lękiem, przez który nic innego nie znajduje miejsca na oddech przez bite trzy godziny.

Film ma teraz średnią 5.7/10 od krytyków Filmwebu i w ogóle mi się to nie podoba.

"Barbie" trafia w każdą możliwą bramkę, by wypadać autentycznie przed wszystkimi, ale w drugiej połowie już musi tylko stać w miejscu i kopać, by to uzyskać.

Sztuka w filmie Kelly Reichardt to jest ta rzecz, którą robimy między kawą a zakupami, jeśli akurat udało się wziąć wolne w pracy.