Kratt to w mitologii estońskiej istota stworzona ze słomy i narzędzi domowych, służąca człowiekowi, który powołał ją do życia. Bez krattów wielu mieszkańców estońskiej wioski nie miałoby szans przeżyć zimowych miesięcy.

Magnusson chwyta jakiś moment lub emocję z 1957, po czym wyskakuje w przeszłość lub przyszłość, by opowiedzieć więcej o jakiejś innej chwili w życiu Bergmana, skazie charakteru lub zwyczaju. Ta metoda wydała mi się dużo bardziej satysfakcjonująca niż chronologiczny przekrój przez życie.

W nowym filmie Marka Koterskiego wszyscy nadal automatycznie poprawiają swoje słownictwo na końcu zdania jak w "Dniu Świra". Niestety jak na reżysera tak żywo zainteresowanego naszymi małymi językowymi zboczeniami i zaśpiewkami, jego scenki dużo częściej wypadają jak odtwórcze wygłupy niż celne obserwacje.

Z Brazylii dzięki Tongariro przypłynął do nas gejowski dramat. Zgodnie z wytycznymi kina queer, także "Hard Paint" nie ucieka od erotyki i skupia się na bohaterze żyjącym na marginesie społeczeństwa.

"Szczęśliwy Lazzaro" to tak odważny film, że można mieć szacunek do reżyserki za samą wiarę we własną wizję. Na szczęście nie trzeba, bo po przelaniu jej na ekran, ta nadal działa. Wszystkie ryzykowne elementy grają pięknie w niby znajomej, ale zupełnie na nowo poruszającej harmonii.

Don Diego de Zama, zarządca małej kolonii nad rzeką Paragwaj, nie może się doczekać na przeniesienie z tej wioski pełnej chatek z gówna. Niestety jak bardzo nie walczy o to, co uważa, że mu się należy, spirala przeznaczenia, lub jak ktoś woli, spirala ironicznych i gorzkich zbiegów okoliczności ciągnie go wyłącznie w dół.

Koreeda zmusza widza do wydania własnych osądów, a te będą trudne. I zauważa, jak nad złożonością sytuacji nie zastanawiają się istniejące systemy prawne i społeczne.

Młoda reżyserka wydana już przez Criteriona to "real deal" - twórczyni radząca sobie w wielu różnych stylistykach. Jeśli ktoś powątpiewał, czy w swoim przelewającym się od stylu debiucie maskuje tym ekscesem jakieś niedociągnięcia, to jej nowy film stoi na dowód, że tak nie jest.

Mamy tu do czynienia ze stałym modelem kina feelgoodowego, tylko podobnie jak tegoroczna "Dusza i ciało" z odrobiną mroku tętniącą pod tą powłoką.

Cyberprzestrzeń nadal niestety musi czekać na uwagę ambitnych twórców filmowych, a póki co mamy tutaj fajny kryminał z komputera.

To jedno z tych doświadczeń, których nie chcesz nigdy więcej powtórzyć, ale jeśli nienawidzicie swoich nerwów i lubicie nimi poniewierać, to w ostatnim roku wyłącznie wspomniane "Mother!" mnie skrzywdziło porównywalnie.

Libańska reżyserka najbardziej zaimponowała mi świadomością, że życie kina społecznego nie powinno się kończyć na festiwalowej sali. Dlatego jej "Kafarnaum", mimo oddania realizmowi, celuje także w serca widzów.

Ciężko było mi traktować scenariusz zbyt poważnie, ale nie mogłem też nie cieszyć się autentycznym klimatem książkowego thrillera czytanego z nudów w pociągu.

Polański uznaje, że wszystkie chwyty dozwolone, zostawia nawet fałszywe tropy. Wszystko to proste triki - i wszystko nakręcone i odegrane efektownie.

Thorntonowi obce są jednoznacznie piętnujące charakteryzacje. Jest gotowy pokazywać złożoność epoki i znajdować w tym prawdę.

Reżyser do samego aktywizmu podchodzi dość proceduralnie. Kiedy tylko jednak temat schodzi na intymne tory, kamera idzie w pełną bliskość i duszność ciał. To dzięki szczerości w dychotomiach - aktywizm a życie prywatne, seks a śmierć - "120 uderzeń serca" robi tak duże wrażenie.

"Utoya" jest pochłaniającym doświadczeniem przez większość czasu jej trwania. Kiedy jednak mija pierwsza połowa, reżyser przestaje być taki pewny, czy ciężkie dyszenie i dociskanie twarzy do leśnej ściółki wystarczy widzom na sali. Zaczyna więc tworzyć.