"Tunel" (Teo-neol) to "Marsjanin" Ridleya Scotta na możliwościach koreańskiego budżetu. I mimo dużo mniejszej kasy, to właśnie azjatyckie kino znowu wygrywa na mojej tablicy wyników.

Od samego początku film zbierał u mnie punkty za ukazanie zjawiska, jakiego jeszcze nie oglądałem na ekranie - mianowicie tymczasowej bezdomności, która naprawdę może dotknąć zupełnie niespodziewających się tego osób, bo każdy może nagle wpaść w kilka trudnych, życiowych zakrętów.

Dużą robotę w filmie robią same manifesty, które wypowiadane jeden po drugim w jednym ciągu tworzą ciekawy efekt - ich bunt staje się dla widza normą. I może zauważyć, że tak koniec końców nawet jak te wszystkie ruchy artystyczne nie chcą tego samego, to w sumie są częścią tego samego głosu.

Nie pochwalam decyzji ujawnienia "macie tu klucz odpowiedzi na koniec", bo ten klucz nie jest kluczem do odkrycia siły emocjonalnej ani intelektualnej filmu, a jedynie wytłumaczeniem kolejności wydarzeń.

Świetny argument przeciwko tezie wszystkich obrońców mikroagresji, twierdzących, że jak nie palą gejom chałup to nic złego się nie dzieje.

Żarty są rozegrane pięknie, z wykorzystaniem medium filmu - zawsze świadomym kadrowaniem i perspektywą do zwiększania ładunku zabawnych sytuacji.

"Gleason" to film o byłym futboliście, który zachorował na śmiertelną chorobę stwardnienie zanikowe boczne. I o tym, jak ten futbolista nagrywa dla swojego jeszcze nienarodzonego dziecka vlogi ze swojego życia. Już sam opis wywołuje skurcze kanalików łzowych, więc podszedłem do sprawy nieufnie.

Pomijając nawet cały ten rasistowski galimatias, tworzenie filmu, w którym na każdej z głównych postaci czuć pogardę reżysera nie czyni go zabawnym, a dobitnie przygnębiającym.

Matt Reeves i inni twórcy nowej trylogii Planety Małp z filmu na film czują coraz większą pewność, że te komputerowe człekokształtne także zasługują na aktorskie nagrody filmowe.

Każdy ma sprytny tekścik w odpowiedzi na twój sprytny tekścik, a przy tym Bel Powley jeszcze tak ostentacyjnie przewróci oczami, przegnie głowę i wzniesie ręce w niebo, że nawet na ekranie telefonu będzie widać, jak wrzucisz gifa w komentarz.

Strasznie przeklinają w tym "Wyklętym". Każda kwestia zawiera jakąś "kurwę". Pierwszy raz naprawdę rzuca się to w uszy, kiedy do stołu zasiada minister i oznajmia, że "pora na ostateczne kurwa rozwiązanie do chuja, żeby zajebać te pierdolone leśne pizdy zasrane".

Podoba mi się zwłaszcza skupianie obiektywu na fantastycznej Sophie Marceau w scenach intensywnych konfrontacji dziejących się poza kadrem. Lepiej odwrócić wzrok, niż zostać wciągniętym w konflikt.

ta prawdziwa opowieść potrafi naprawdę wzruszyć i wcale nie wyciska tego tak obrzydliwie, jak mogła. Byłem okej z łzami na moich policzkach, nie wydały wyciśnięte na siłę.

Nie przetrawiłem w pełni "Procesu" Kafki w wydaniu Orsona Wellesa, a sci-fi Szulkina mnie męczą. Ale Scorsese tak zrobił swój film o frustrującej niemocy, że nie frustruje ona widza, ale pozwala poczuć wszystkie silne emocje z tą frustracją związane.

Doris Dorrie to niemiecka reżyserka, która jara się Japonią. Nie poznała jej jednak od strony, którą my zazwyczaj docieramy, czyli przez wdzierające się wszędzie jej macki popkultury, jeśli wiecie co mam na myśli.

Jedni ludzie stawiają sobie stolik z yinyang z katalogu Ikea w mieszkaniu. Inni wieszają plakat z "Fight Clubem".

Kiedy wygląda, że impreza już dobiega końca w środku nocy albo nad ranem, ale wy jeszcze z kimś gadacie na podłodze w kuchni, czy chodzicie po pustych ulicach z dwójką innych niedobitków, w połowie pijani, a w połowie śpiący, to już wiecie, że z całej tej nocy zapamiętacie właśnie ten moment. I wokół takich chwil jest zbudowana czerpiąca z dokumentu fabuła Marczaka.

Przechodzeń uśmiechający się szyderczo dosłownie przez 3 klatki animacji na sprzątającego kupę bohatera to wspaniały drobiazg, który może przyjść do głowy tylko podczas rysowania danej sceny. Oby więcej takich niezależnych animatorów-reżyserów.

Część widzów może się poczuć oszukana przez "Komunę" Vinterberga. Film, który zaczyna się od lekkiego i zabawnego zbierania ludzi do wspólnego mieszkania nagle wycofuje się z historii o trudach życia z innymi, by zrobić miejsce dramatowi jednej kobiety.

Wyjątkowo ciekawy temat, poruszający problem, który nadal dotyka wielu Japończyków obecnie znajdujących się w podeszłym wieku, okazuje się też być głównie wyzwalaczem smutnych emocji.