Wybaczamy Andersonowi humor oparty na tym, jaka to ta Japonia dziwna zwyczajnie dlatego, że kochamy reżysera aż tak mocno. Trudno się dziwić. "Wyspa psów" wygląda naprawdę niesamowicie. Udaje się wykorzystywać poklatkową metodę, by uczynić psich bohaterów bardziej rzeczywistymi. Ich oczy wyrażają niepokojąco wiele, a ciut szarpane ruchy przekazują jakąś prawdę na temat motoryki czworonogów.

W podbijaniu napięcia "Ciche miejsce" nie ma sobie równych. Reżyser stawia przed postaciami wyzwanie za wyzwaniem, poddając testom wszystkie środki zaradcze i rzucając kłody pod nogi na każdym kroku. Prawa Murphy'ego dawno nie dostały tak wielu ukłonów, jak w drugiej połowie filmu Krasinskiego.

Szumowska wydaje się serio wierzyć, że demaskuje coś w zachowaniach naszej rodzimej wsi, ale niestety spuszcza zbyt rozproszone baty i nie wychodzi daleko ponad psioczenie, jacy to wszyscy Polacy poza siedzącymi akurat przy stole to są oszuści i hipokryci.

"The Florida Project" pokazało nam beztroskie urwisy w wiecznym trybie popisówy, nieświadome problemów dorosłych. "Lato 1993" odkrywa zaś przed nami świat dziecka wycofanego, zmuszonego do radzenia sobie z przejmującą stratą. I oba filmy wypadają równie przekonująco! Można powiedzieć nawet, że Carla Simon miała cięższą pracę do wykonania.

"Player One" odnosi się do popkultury XX wieku nie tylko przez wrzucany łopatami do ognia baraż rozpoznawalnych postaci i gadżetów. Jest skokiem w przeszłość także jako fabuła przygodowa i familijna.

Codzienna obserwacja wojennego życia to najcenniejsze, co film Van Leeuwa ma widzom do podarowania, a jego kamera podążająca blisko za Hiam i innymi postaciami umieszcza nas prosto w akcji. Tu nikogo nie obchodzi polityka. Ważniejsze, żeby ktoś przypadkiem nie umył włosów, kiedy kończy się woda.

Reżyser rzuca sobie nie lada wyzwanie. Zmusza widza do przemyślenia współczesnego społeczeństwa, kultu jednostki i odnosi w tym sukces tak duży, że nawet gdyby to był obraz tylko o tym, to nadal byłby to przykład wyjątkowo solidnego filmu o konserwatywnym wydźwięku.

To jest film o gnojeniu uczciwego człowieka przez bite dwie godziny. Jaka by musiała być sytuacja, by coś takiego w ogóle zaakceptować na ekranie? Coś w tej wizji, co nam to wynagrodzi. Nową perspektywę, poszerzenie horyzontów albo chociaż ciekawe zabiegi operatorskie. A tu niestety - Rasoulofowi brakuje nawet własnego głosu.

"Anihilacja" wygląda wystarczająco ikonicznie, by doczekać się w przyszłości popkulturowych nawiązań. Kiedy zobaczymy te drzewa na plaży albo kwiaty i domek nad bajorem w jakichś Simpsonach czy South Parku, będziemy od razu wiedzieli, że piją do tego przedziwnego horroru ekologicznego.

"Wieczór gier" zrobił wrażenie na moim krytycznym ja, jak i tym zajmującym się na co dzień tworzeniem humorystycznych materiałów. Amerykańskie komedie z gatunku "żarty cały czas" zazwyczaj pozostawiają mnie obojętnym, dlatego taka trzymająca przed ekranem od początku do końca bardzo pozytywnie odstaje.

"Cudowny chłopak" to jest tak po bandzie wyciskacz łez, że na śmierć psa znajduje się tylko półtorej minuty. I spoko, to nie jest spoiler, to jedno z mniej istotnych wydarzeń w filmie. I spoko 2, to nie jest nawet wada tej produkcji - przynajmniej przez większość jej czasu trwania.

Problemy reaktywowanego po dziesięciu latach zespołu Exterminator nie biorą się z trudności pogodzenia takich zachcianek z rytmem małomiasteczkowego życia.Właściwie cały konflikt ma źródło w nonsensownych machlojkach miejscowej klasy politycznej.

Sean Baker udowadnia, że kino społecznie zaangażowane nie musi być trudne ani depresyjne. Zamiast dobitnie prezentować ból i mizerię woli się wsłuchiwać w głos codzienności ludzi żyjących na obrzeżach społeczeństwa.

Ludzie u Lanthimosa, którego styl możecie znać już z "Kła" albo "Lobstera" są trochę jak kosmici, którzy przejęli ludzkie ciała i postanowili się wtopić w tłum, nie zdając sobie sprawy, że całą resztę mieszkańców planety spotkał ten sam los.

To nie kolejny "Pod mocnym aniołem", który wrzuca nas w wir jak największej patoli, a mimo to czasem pośmieszkuje z picia po drodze, bo szkoda marnować taką okazję do żartów. "Cicha noc" to pierwszy polski film w którym czuć, że filmowcy nie przybijają sobie piątki w scenach chlania.

"Coco" wprost traktuje o meksykańskim święcie zmarłych, a bohaterami historii są między innymi martwi ludzie. Dlatego tak podobała mi się decyzja, by jednak temat śmiertelności zrzucić na dalszy plan i postawić na rodzinną przygodę.