Wcale nie trzeba smartfonów, by się czuć wyobcowanym w tłumie.

Nowa Szumowska oraz przedziwny eastern ze scenariuszem podwędzonym Coenom.

Ciche miejsce 2, Nomadland, Mortal Kombat, Godzilla vs Kong

Naturalnie nie spodziewajcie się od Kaufmana pocieszenia - tego już nas chyba nauczył. Samotność, żale, obsesje - jego postacie nigdy nie wychodzą na prostą, bo karmią się zawsze tylko tym, co podrzucają im ich własne głowy.

Czuć fałsz w tym wszystkim - robienie czadowej, obrazoburczej wersji historii, która tak naprawdę jest tą samą, wybieloną wersją znaną z podręczników.

Zachodniemu widzowi nasuwają się skojarzenia tak z dziełami Szekspira, jak historycznymi telenowelami.

Film jest skuteczny jako thriller. Po swojej stronie ma tak niejasnego bohatera, jak i wykorzystanie naszych autentycznych lęków związanych z social mediami. Zgrzyty pojawiają się na styku tych dwóch źródeł.

Nie ma niczego złego w pożyczaniu sprawdzonych technik, ale musisz mieć w to jakiś wkład własny. Inaczej jesteś tylko kolejną kopią kopii "Halloween" czy Piątku, trzynastego" zapełniającą kosze z DVD-kami w supermarkecie we wrześniu.

Czytałem fragmenty recenzji, autorom których "1917" kojarzył się z grą komputerową. Mi tak samo się kojarzył. Tylko przeważnie mówią o tym jako czymś negatywnym, a ja chciałbym to trochę wskazać jako pozytyw.

Waititi zamęcza rozciągając w kółko tymi samymi żartami relację, której cel jest oczywisty od pierwszych chwil. Można się udusić z nudów w tej sypialni.

Najczęściej na ekranie oglądamy dwóch lub więcej facetów spędzających razem jakościowy czas - siedzą na kanapie, patrzą w telewizor i sączą piwo. Rzadko padają podczas takich posiadówek jakieś znaczące słowa.

Frustrujące, jak mało zawarto w tych dwóch godzinach filmu. To przekrój przez całe życie, w którym raz po raz otrzymujemy te same informacje. Fabularnie niby rzeczy się zmieniają, ale nie poznajemy dzięki nim lepiej muzyka. Ślizgamy się po wierzchu, po momentach najwyższej ekstazy oraz największego wstydu, próżno szukając jakiejś zwyczajnie ludzkiej chwili.

Sądziłem jednak, że Ari Aster, który tak tak dobrze w "Hereditary" łączył psychologiczny obłęd z horrorem, znajdzie jakąś ciekawą drogę dla tych wątków. Niestety woli kończyć artystycznie rozbuchanym slasherem, z tematem psychologicznym ograniczonym do minimum, za to z podwójną mocą kultystycznego szaleństwa.

Nie spodziewajcie się tutaj wielkich zwrotów akcji ani zagrożenia życia - tytułowy "Wymarzony" to chyba właśnie przedstawiony w filmie proces adopcyjny. Na szczęście, choć postacie są tak idealne w swojej pracy jak moralnie idealni są bohaterowie "chrześcijańskich pasz", nadal przekonująco pozostają ludźmi.

Nie możemy się winić, że jako dzieci nie mieliśmy wyrozumiałości dla swoich rodziców. wiadomo. Ale możemy sobie przypomnieć, jakimi byliśmy nieznośnymi smrodami.

Mimo sadystycznych tendencji agresorów, możemy wręcz z nimi empatyzować. Bo być może tak byśmy właśnie wyglądali po przejściu przez piekło. Bo to my mogliśmy się urodzić w sweatshopie, szyjąc buty dla kogoś, kto wylosował lepszą rodzinę startową.

Przez to, w jakich romantycznych barwach poprzednie stulecia są prezentowane widzowi w filmach i serialach kostiumowych, możemy czasem zapominać o tym, jak na przykład przestrzenie zasiedlane przez potężnych władców potrafiły być niehigieniczne i słabo oświetlone.

To jednak taki trochę produkt Hollywoodu pod nagrody wyjęty żywcem z zeszłego wieku - lekki, uśmiechnięty, z czarującym czarnym aktorem w roli głównej, żeby biała widownia mogła miło spędzić czas.

Sorrentino próbuje wymalować portret wyważony - przygląda się czasem postaci w taki sposób, jak bohaterowi "Wielkiego Piękna", z melancholią tego, co się utraciło, kiedy ma się wszystko.

Reżyserka utożsamiła najdalej idące nieskrępowanie seksualne z intymną otwartością i rzuciła się w niejasny wir preparowania “dokumentu” odkrywającego tę prawdę, łącznie z całą otoczką wrażliwej troski o dokumentowane obiekty.