Sztuka w filmie Kelly Reichardt to jest ta rzecz, którą robimy między kawą a zakupami, jeśli akurat udało się wziąć wolne w pracy.

Takie produkcje w sumie budują wszystkie swoje elementy na zasadzie jump scare'u. Niezależnie czy to straszny, zabawny czy emocjonalny moment, każdy wydaje się być klockiem nastawionym wyłącznie na małą dopaminową nagrodę w chwili.

"Pentiment" jest przede wszystkim o historiografii, czyli opowiadaniu o historii.

Nasze wspomnienia to doświadczenia skrojone dla nas przez osoby wokół nas. Calum (Paul Mescal) dobrze o tym wie, z świadomością budując w czasie rzeczywistym materiał do banku pamięci swojej córki.

Gray jest powściągliwy w narracji, ale nie w komunikacie, który ma do przekazania.

Żeby jakoś wytłumaczyć moje zniesmaczenie, muszę chyba użyć jakiegoś egzotycznego określenia typu "artystyczne kino eksploatacji"

Kocham Herzoga jak nie wiem, ale tak się cieszę, że nie on pierwszy położył ręce na tych materiałach.

Nowy film Koreedy wstawia się za ludźmi o dobrych sercach nawigujących w szarej strefie.

W filmie okazuje się, że powojenne umowy "na gębę" już nie obowiązują, a życie w zgodzie z ziemią-gruntem zostaje zastąpione życiem w zgodzie z Ziemią-planetą.

Humorystyczne wyolbrzymienia utrudniają śmianie się z czegokolwiek.

Użyta koncepcja multiwersum to nie tylko przejażdżka po galerii niespodziewanych sztuk walki, ale też idealnie wykorzystane narzędzie do opowiedzenia historii.

To jest trochę taka sama produkcja, jak ci, których krytykuje - stwierdza, że ludzie są głupi i kupią każdy fałsz, przy czym sama im to sprzedaje.

W drugiej połowie okazało się, że film w całości wisi na fanserwisie, a emocjonalnie polega tylko na tym, co zbudowane zostało przez przeszłe produkcje i nasze nostalgiczne relacje z nimi.

"Dom Gucci" jest najlepszy w scenach, w których zestawia Patrizię Lady Gagi z innymi przy wspólnych stołach.